Sonunda anladım, itiraf ettim kendime; ben çok salak bi cocugum bildiğin salak ama böyle beynini et parçası olarak kullananlardanım hemde.. Hangi insan evladı birine defalarca inanabilir, yada kabak gibi herşey meydanda iken "ama yok öle bişi" diyip salak saçma davranabilir..Öylesine oyuncak olmuş kalbim ruhum ıvırım zıvırım itin birinin elinde, herifçioğlu canı sıkıldıkça bozup bozup yapacağı eski radyo olmuşum...Kendimden sıkıldım artık, Her aynaya baktığımda suratıma bulanmış siyah pudraların aktığını görüyorum...İmkanım olsaydı; Beynimi kalbimi ve işe yaramayan ruhumu Pisuvara fılatıp üstüne bir sifonu çekerdim... Bana saçma sapan yaralar açmaktan başka bişeye yaramıyolar nasılsa..Kendimi biri bana anlatsa, "gerizekalı bu cocuk" diyerek tonlarca akıl verirdim.. Neden insan aynı aklı kendine vermez ki, sanırım kendimi kendimden zeki gömediğim için.. Kendi iç hesaplaşmalarımı özel işlerimi bulaştırdığım için.. Başkasının aklınada daha hiç ihtiyacım olmadı öyle bir ego var ki bende; herkes salak herkes aptal bi inya zeki, herşeyin en iyisini bilir.. öyle bir havada ki burnum biri bana yardım edecek olsun hele bi denesin kalkışsın! hemen sen kendine bak edalarıyla arkamı dönerim... O kadar mükemmelim ki el attığım her işi bozma becerisine sahibim, aşık olduğum adamı hayattan soğutma kabiliyetine, herşeyi yüzüme gözüme bulaştırıp sıyrılma özelliğine. Konular uzerine yazmistim yaa birini bulma arifesine girince eskiler hortluyo diye; "E" geldi, "S" de aynı şekilde sıra "T" de.. Allahım bana akıl ver; şu tipleri dövmek parçalamak için de güç kuvvet ver, gözlerini yerlerinden çıkarıp kolye yapmam içinde beceri ihsan et.....
Kendi kendini bu kadar eleştirme neticede robot değiliz ki.. Boşver hata yaptıkça ve üzüldükçe tecrübe kazanıyor insan..
YanıtlaSil